Ik ontdekte dat de ‘nee’ eigenlijk een weerstand was. Ik wilde niet dat het ging, zoals het ging. 

 Tot nu toe vertrouwde ik deze weerstand in mij blijkbaar wel, want het kwam zo duidelijk en gemakkelijk in mij naar boven, dat het voelde als ‘mijn wens’, ‘mijn voorkeur’, ‘mijn wil’. Het kwam zo automatisch, steeds maar weer, omhoog in mij dat het voelde als ‘ik’. Maar hoe kon het dat als ‘ik’ het was, dat ‘ik’ me er intern ook er zo vervelend over kon voelen. Ik bedoel, ergens voelde ik, dat ‘ik’ iets deed, dat niet mijn ‘ware ik’ deed. Heel vreemd en verwarrend. Ik had daardoor twee keuzes. Óf ik volgde de duidelijkheid van de automatische reactie en besloot dat ik dat werkelijk was. Óf ik durfde te onderzoeken wat de interne verwarring was, zonder dat ik zou weten wat het zou brengen, behalve helderheid. Eén ding wist ik wel heel zeker: het moest anders, wilde ik een gelukkig leven hebben en bovenal een gelukkig gezinsleven. En wat ik ook heel sterk voelde was dat ik echt wenste, dat de kinderen zich anders zouden gedragen, iets anders zouden vragen aan mij, andere dingen zouden kiezen. Anders, anders, anders. Dat was het:

Zij moesten zich anders gedragen, dan zou ik me ook anders kunnen gedragen. 

 Dat leek de oplossing. Dus ik ging nog duidelijker mijn verlangens uiten en duidelijk maken welk gedrag ik wenste van hen. Maar dat gaf geen verandering. Vreemd en frustrerend. Ik was toch helder, ik was toch duidelijk. Het was toch niet te veel wat ik verlangde van hen. Sterker nog: het was toch heel redelijk wat ik van hen vroeg. Ik deed zo mijn best en zij wilden maar niet doen, wat ik zo graag had dat ze deden. De ultieme frustratie. En toch… Tegelijkertijd vroeg ik me óók af, hoe een kind verantwoordelijk gehouden kon worden voor míjn volwassen gedrag. Is mijn gevoel en mijn gedrag als ouder dan werkelijk zo afhankelijk van hoe een kind zich gedraagt? Ik bedoel: hoe ik me gedraag is toch aan mij? Waarom heb ik daar geen vrije wil over? Ik merkte dat mijn gedrag steeds pas actief werd, nádat de kinderen zich op een bepaalde manier gedroegen. Ik bleek dus als ouder inderdaad afhankelijk van het gedrag van mijn kinderen. Dat is toch niet gezond en toch zo gewoon. Ik begon sterk het gevoel te krijgen dat ik iets nog niet zag, iets nog niet kon, wat juist zo enorm wenselijk was als ik dat wel zou zien en kunnen. En dat onbekende, ja dat wilde ik aangaan. Immers, alles wat bekend was voor me, wat ik al beheerste, had ik ingezet, zonder fijn resultaat. In het onbekende, daar lag groeipotentieel, ontwikkelingsmogelijkheid, helderheid en hopelijk ook de verandering waar ik naar verlangde: een nieuwe, doch meer betrouwbare waarheid. Ik voelde dat die er was en dat ik die zou kunnen ontdekken. En dat lukte me ook.

Ik weet nu dat mijn automatische weerstandsreactie niet hetzelfde is als mijn authentieke gedrag.
Ook al voelt dat, in dat onverwachte moment, wel zo. Voor het ontdekken van mijn
authentieke, betrouwbare reactie had ik diep zelfonderzoek uit te voeren.  

Ik besloot te starten bij wat ik zeker wist: ik wil iets níet. Dat is duidelijk. Ik wil het ánders. En dat voelt tegelijkertijd onprettig, als prettig om te weten. Ik weet ook dat er een verzoek of gedrag kwam van mijn kind naar mij en dat ik dat verzoek of gedrag liever niet gehad had. Dat is interessante informatie. Want waarom heb ik liever niet een verzoek of gedrag van mijn kind en waarom liever niet specifiek dít verzoek of niet dit specifieke gedrag. Dat heb ik te ontdekken in mijzelf dus. Ik zie namelijk dat ik met mijn ‘nee’ het moment geen recht doe. Ik ben vooral bezig met wat ík niet wens, in plaats van bezig te zijn met wat mijn kind wel als wens heeft en belangrijker nog: waarom het die wenst heeft. Om daar echte aandacht en interesse voor te hebben. Waarom is dat zo moeilijk voor mij op zo’n moment.

 Ik zou als bewuste moeder, met super veel liefde voor mijn kind, toch automatisch echte aandacht, echte interesse en een open liefdevolle, vreugdevolle reactie moeten hebben. Waarom was dat niet zo? 

Ik had nóg bewuster te worden. Bewuster van mijn innerlijke wereld dit keer. Want waarom verdwijnt op zo’n moment zelfs de liefde van mij naar hen? Ik voel ook alleen maar heel duidelijk wat ik niet wil. Maar wat wil ik nu eigenlijk wel echt?  Iets niet willen is niet automatisch weten wat ik wel wil. Daar heb ik mijn aandacht te sturen naar dieper zelfonderzoek. Tot nu toe bemerk ik alleen een tendens van: ‘Laat me met rust. Doe precies zo, dat ik geen last van je gedrag heb. Dat je rekening met mij houdt. Dat je je precies je zo gedraagt, zoals ik het liefst wil dat jij je gedraagt en dat je je voelt, zoals ik het fijnst vind dat je je voelt. Leidt me niet af, stoor me niet. Zorg niet voor ongemakkelijke situaties, voorkom ongelukken en bovenal doe precies wat het meest gunstig in mijn tijdschema past.’

Ay, is dat echt wat ik wilde? Dat klonk en voelde nu niet bepaald gezond en fijn. Ik was er absoluut niet blij mee dit te ontdekken over mijzelf.

Ik was er absoluut niet trots op en het frustreerde me enorm om dit te ontdekken als onbewuste beweegredenen. 

Het voelde als pijnlijk, maar ook als”waar”. En vreemd genoeg was de waarheid kennen, ook bevrijdend. Wat een onmogelijke opgave voor mijn kinderen, om aan die onbewuste behoeften van mij, te moeten voldoen. Hoe is het zover gekomen dat ik me overvraagd voelde door mijn kinderen? Zo’n ouder wilde ik niet zijn.

 Ik leek vast te zitten in een patroon van automatisch reageren, waar ik op een of andere manier gewend aan
was geworden, maar die absoluut niet goed voelde. 

 Sterker nog: ik had het gevoel dat ‘ik’ het ook niet was. Dat de ‘Ware Ik’ daaronder in mij nog ergens was en dat die maar geen weg naar buiten wist te vinden in die situaties. Met andere woorden: ik liep vast in automatische reacties en was mijn authentieke reactie echt kwijt. Tijd dus voor nog langer stilstaan en nog grondigere zelfreflectie. De enige weg om helderheid te krijgen en mijn authentieke potentieel weer vrij te kunnen laten stromen, in verbinding met mijn kinderen. Ah! dat was wat ik in ieder geval nu wél wist dat ik verlangde.

 Ik verlangde naar echte verbinding met mijn kinderen, zonder verlies van mijn authenticiteit. 

 En ik zou er alles aan doen, om dat weer mogelijk te maken, juist in de situaties waarin dat steeds maar niet lukte. Want hoe ik me nu voelde was zo vervelend, er moest toch een weg zijn naar een veel beter gevoel én een veel betere relatie met hen tegelijkertijd. Ik had mijn bewustzijn te vergroten van wat er onbewust in mij de leiding nam in het bijzijn van mijn kinderen. Ik moest dieper zien te komen dan mijn huidige zelfkennis en de nieuwe ontdekkingen over mijzelf, voelde ik. Ik wil me namelijk echt anders gaan voelen en me anders gedragen. Ah! Dat was nieuw om te ontdekken! Ik wil het anders doen! Ik wilde mezelf anders gedragen. Ik dacht eerst dat ik wilde dat mijn kinderen zich anders zouden gedragen. Dus dat ik wilde dat de situaties waarin ik mij bevond anders zouden zijn.

Maar ineens bleek dieper onder die eerste wens, mijn ware verlangen schuil te gaan: ík wilde me zelf anders gedragen, zodat ík een andere invloed zou hebben op de situatie. 

 Volledig mijn echte zelf kunnen zijn, in verbinding met de kinderen, ongeacht wat ze voelen, doen, denken of zeggen. En van daaruit een zuivere, afgestemde invloed te hebben op de verdere loop van de situatie. Dat leek me heerlijk om te kunnen! Dit was dus wat ik eigenlijk wilde. Dit verhulde verlangen was fijn om te ontdekken in mijzelf. Totaal onverwacht. Dit was dus de kracht van diep zelfonderzoek. Door te weten wat ik niet wilde en dat dieper te onderzoeken, ontdekte ik wat ik wél wilde, namelijk; verandering van míjn gedrag, omdat ik een situatie positief wil beïnvloeden. En daardoor besefte ik me dat ik ‘enkel’ nog twee dingen te ontdekken had:

1. Wat voor ouder wil ik het allerliefst zijn? Welk natuurlijk talent heb ik in mij, waar ik nu niet bij kan?
2. Wat staat er in de weg, in mij, om die ouder te zijn? Welke innerlijke blokkade heb ik op het inzetten van mijn natuurlijke talenten?

Ik koos, tegen al mijn weerzin in, om nog langer stil te staan bij mijzelf. Ik kwam dichter en dichter bij mijn echte, betrouwbare waarheid, bemerkte ik. Ik kreeg zelfs verlangen naar wat er in het onbekende nog duidelijker zou worden.

Mijn verlangen naar verandering van mijn gedrag en gevoelens, was namelijk groter dan mijn wens om
comfortabel te blijven met waaraan ik gewend was geraakt. 

 Door het nog diepere zelfonderzoek ontdekte ik, tot mijn grote vreugde, vele nieuwe, grote inzichten en vele natuurlijke vermogens waar ik naar verlangt had om die te ervaren, maar eerder nooit bij kon. Die stuk voor stuk mijn ouderschap veranderd hebben, drastisch. En authentieker dan ooit. En meer nog!

Ik voel nu de verbinding met mijn authenticiteit en de kinderen tegelijkertijd, waardoor
gezond communiceren moeiteloos gaat. 

 En dat alles omdat ik durfde te starten met het doorgronden waarom ik steeds maar ‘nee’ zei tegen mijn kinderen. De zoektocht in mijzelf eindigde tot mijn verrassing met het hervinden van mijn ware ouder-potentieel. dat ik zo gemist had in interactie en zijn met mijn kinderen. Alle inzichten veranderden in doorbraken. De ervaring van mijzelf, de kinderen en de realiteit veranderde totaal. Ik bevrijdde mijzelf van onbewuste, automatische reacties en daardoor had ik zo’n andere invloed op mijn kinderen, waardoor hun gedrag naar mij totaal veranderde! Dat was nog wel het grootste cadeau.

Als ik dieper zelfonderzoek deed en tot mijn betrouwbaarste gevoel kwam, dan veranderde de kinderen automatisch mee met hun gedrag als reactie op mij. Iedere keer weer! Ik was verbaasd.
Ik bleek de sleutel gevonden te hebben tot huiselijk geluk. 

 Ik kon nog niet geloven dat het echt zo werkte. Dus testte ik mijn ontdekking uit empirisch onderzoek. Ik bleef diepe introspectie toepassen en die verfijnen in iedere situatie waarin ik vastliep met de kinderen. Keer op keer leverde het me hetzelfde resultaat op. Helderheid, inzicht, doorbraak, gevoels- en gedragsverandering van mij en van de kinderen. Er zijn zoveel veranderingen uit deze ouder-vaardigheid voortgekomen die ons huiselijk geluk totaal getransformeerd hebben. Onze innerlijke wereld blijkt zoveel verborgen te houden als we er geen onderzoek naar doen. En tegelijkertijd biedt onze innerlijke wereld zoveel nieuws om te beleven als we het langer de aandacht geven. Ookal start ik steevast met alle ongeloof en weerstand. Moed en verlangen naar verandering brachten me verder. Alle verdere inzichten ineens delen zak niet gaan. Maar  een van de allerbelangrijkste inzichten die ik opdeed, deel ik hier graag nog.

 Ik zei ‘nee’ tegen mijn kinderen, omdat ik geen ‘nee’ zei tegen andere volwassenen, waar ik dat wel had
moeten doen,maar om diverse redenen niet deed.

 Die ontdekking was van zo’n enorm belang. Ik had dus niet te letten op mijn kinderen! Ik had te letten op mijzelf in situaties buíten mijn gezin. Hoe ik mij gedroeg in andere situaties buiten mijn gezin, was van directe invloed op hoe ik mij in mijn gezin gedroeg en voelde. Ik had vooral te letten op de situaties waarin ik veel verkeerde, waarin ik veel van mijn levenstijd doorbracht. Hoe gedroeg ik mijzelf daar en waarom? Veelal mega flexibel, ontdekte ik. Dat zag ik tot nog toe als talent, maar flexibiliteit had absoluut een keerzijde. Ik begreep nu dat ik mijn kinderen belastte met mijn aangepaste, zogenaamde wenselijk flexibele, maar oh zo ongezonde gedrag van mij naar anderen.

Flexibel zijn is enkel een talent, als je op het juiste moment net zo flexibel bent, om in verbinding een andere beweging te maken dan van je “meerdere” gevraagd, verwacht of geëist wordt.

 Ik voelde mij vaak zelf nog een volger. Een gehoorzame, onderdanige, uitvoerder van andermans wensen. Een pleaser eigenlijk. Vanuit vriendelijkheid en mensenliefde. Maar ook om een ander niet te belasten of zich oncomfortabel te laten voelen door mijn ‘nee’. Terwijl ik zelf, in werkelijkheid, niet overweg zou kunnen met de gevolgen van mijn ‘nee’. Ik zou niet overweg kunnen met het gevoel wat de ander kreeg door mij. Of met de gedragsverandering van de ander, door mijn ‘nee’. Alsof ik nooit geleerd had om tegenover iemand van wie ik afhankelijk was, mijn mening te geven in verbinding, in volle vertrouwen dat we er samen uit zouden komen. Dat had ik te veranderen. Ongeacht de reactie van de ander, wilde ik in verbinding ‘nee’ leren zeggen vanuit authenticiteit en evenzeer een ‘ja, dit graag’ vanuit authenticiteit in verbinding met de ander.

Ik besloot de relatie met mijn kinderen te beschermen door mij buitenshuis mega bewust te zijn van het totale verlies van mijn ‘nee’, authentieke voorkeur voor iets anders, zelfsupport, zelfvertrouwen en
mijn ontspannen communicatieve vaardigheden. 

 Zodat ik daar, op het juiste moment, de ‘nee’ kon gaan zeggen, in verbinding met de ander en ook een ‘ja’ met een voorstel voor mijn eigen behoeften kon uitspreken. Zo leerde ik mezelf niet meer te overbelasten met to-do’s, stress, verplichtingen, deadlines, tijdschema’s en verwachtingen van anderen. Met als zeer prettig gevolg dat ik me daardoor niet overbelast voelde door het eigenlijk toch heel gezonde, vrije gedrag van mijn kinderen. Zo kon ik bij hen eindelijk flexibel zijn en aansluiten bij hun plezier, wensen, behoeften. Hoe onwenselijk het moment ook zou voelen.

God-zij-dank hebben zij zich nooit willen aanpassen aan mijn ongezonde manier van communiceren,
van vaak ooknog eens, niet-ware-behoeften en wensen. 

 Omdat zij allang dieper “wisten” dat het ongezond was om te voldoen aan mama d’r zogenaamde slimme, handige, praktische wensen. Zij hebben veel liever een mama die doorheeft dat ze eigenlijk ook graag, nu, met hen plezier maakt. Vrij leeft. Vrij beweegt. Door ongelukjes leert en per-ongelukjes niet erg vind. Alles durft te vertrouwen wat er op haar pad komt. en Dat alles omdat ze een ‘nee’ achter de hand heeft voor situaties die ze écht niet wenst. En een ‘ja’ tot haar beschikking heeft om te vertellen wat ze wel echt wenst. In verbinding dit keer.

 En zo werd ik automatisch een gezond voorbeeld voor mijn kinderen. 

Ik werd mijn ware zelf meer en meer en liet mijn nieuwe gedrag naar hen voor zichzelf spreken. Ze leerden daardoor hoe zij een authentieke ‘nee’ kunnen laten horen, in verbinding met anderen. En hoe ze achter hun echte voorkeur komen en dat kunnen duidelijk maken aan een ander.

Mijn overduidelijke ‘nee’, bleek dus na diep zelfonderzoek een misplaatste ‘nee’ te zijn, eigenlijk behorend in een andere situatie. En het bleek tevens een verborgen ‘ja’. Een ‘ja’ naar mijn kinderen, zodat ik in echte aanwezigheid kon ontdekken wat ze werkelijk wilden en aan behoefte hadden. En dat had ik vooraf nooit verwacht en kunnen voorstellen. Het is steeds weer even hard werken in het doorzien van mezelf, maar het verbluffende resultaat is het dan ook allemaal waard.