In mijn werk als BoekStart Coach praat ik met ouders over hoe je op zeer jonge leeftijd al verbinding kunt maken met je kindje door voor te lezen. Dit brengt plezier in huis en versterkt de band tussen ouder en kind. Ook helpt het een taalachterstand te voorkomen en de sociale ontwikkeling te stimuleren. Maar de meeste ouders die al voorlezen, vinden het vooral leuk, gezellig en goede quality time met hun kind.*

Zelf werk ik met mijn 4-jarig zoontje thuis met het boek De Boom Zonder Vruchten. Ontzettend leuk om te doen op zich en super dat het ons mooie handvatten geeft om te praten over eigenwaarde, etc.

En wat ik de afgelopen jaren geleerd heb: écht goede communicatie kan alleen als je in verbinding met jezelf bent! Hiervoor is het nodig dat je je emotioneel veilig genoeg voelt. Dit begint met het voorbeeld van je eigen ouders.

Hoe fijn is het dus als jij in het contact met je kind veiligheid biedt voor emoties zoals verdriet of boosheid. Zó vaak zie ik een ouder onderweg of in de supermarkt zijn kinderen vermanend toespreken: niet huilen, flink zijn, meekomen. Terwijl de emotie voor een jong kind een nieuw iets is waar hij/zij graag begeleiding bij wil.

Kleine kinderen hebben nog geen taal voor wat ze voelen. Daarom kan het helpend zijn om te benoemen voor jouw kind wat jij denkt dat ‘ie voelt. Hoe fijn voor een kleintje om woorden te horen en leren voor wat het is dat ‘ie ervaart. Bijvoorbeeld: ‘je bent geschrokken hè?’ Of: ‘je bent boos hè?”
Hoe krachtig om een kind te leren dat elk gevoel er gewoon mag zijn. En om taal te kunnen bieden voor wat hij voelt.

En gun je kind daarbij ook gewoon wat tijd. Na een val bijvoorbeeld duurt het minstens 90 seconden voordat de emotie (angst, schrik, pijn) fysiek verwerkt is door het lijf.
Natuurlijk wil je je kindje troosten, dat is een natuurlijke behoefte. Maar durf je ook ruimte te geven aan zijn/haar emotie?

Waarom leren we eigenlijk niet als kersverse ouders hoe dit bij kinderen in elkaar steekt? Zelf hebben we waarschijnlijk ook geleerd van onze eigen ouders om tranen weg te slikken en door te zetten. Doen we onszelf daarmee niet tekort?

Kunnen wij wel omgaan met verlegenheid, boosheid, verdriet bij ons kind, of andere emoties waarvan onze ouders ‘zeiden’: ‘het mag niet’? Mijn eigen moeder ging altijd grapjes maken om mij af te leiden, bij teleurstelling of verdriet. Ontzettend goed (want troostend) bedoeld, maar het gaf mij de onuitgesproken boodschap dat mijn tranen er niet mochten zijn. Dus heb ik me aangeleerd om mijzelf af te leiden met mentale, interessante zaken. Geleerd om mijn gevoel letterlijk in te slikken.

Bij ons thuis mocht je wél vrolijk zijn en in harmonie met elkaar spelen; ruzie was uit den boze. Uiteraard met de allerbeste bedoelingen, maar hoe schadelijk voor je eigenwaarde en bij het leren respecteren van je eigen grenzen. Nu ik zelf moeder ben, heb ik als ontwikkelpunt de emoties van mijzelf en mijn kind te omarmen, onvoorwaardelijk.

Dit laatste kan overigens zonder altijd maar toe te geven aan sterke peuterwilletjes. Maar bij het corrigeren of nee zeggen verlies ik de verbinding met mijn kind niet zo snel, door de emotie te benoemen van mijn kind en daar respect voor te tonen en ruimte aan te geven. Niet altijd z’n zin geven dus, maar wel aandacht voor wat hij denkt en voelt. Echt nieuwsgierig zijn naar je kind helpt, naar wat ie denkt en waarom ‘ie iets wel of niet wil.

Bonus: hoe mooi – de gewoonte ontwikkelen om ruimte te geven aan de ander (mijn kind) betekent voor mij ook steeds een reminder dat alle emotie er mag zijn. Dus ook bij mij. Voor wanneer ik dit toch weer een keertje uit gewoonte vergeet 😉

*Naast voorlezen is samen spelen of gewoon kletsen trouwens óók een mooie manier van communicatie – lekker samen lachen. Dan komt er automatisch verbinding.