De liefde die je voelt voor je kind is vaak niet in woorden uit te drukken zo groot. Je kunt er uren naar kijken met verwondering dat alles erop en aan zit, dat je baby adement, beweegt, geeuwt, geluidjes maakt en soms heel hard kan huilen. Dat laatste gaat dan vaak door merg en been. Je voelt je misschien schuldig dat je het niet goed doet, dat je moe bent en dat je eigenlijk gewoon weer een nacht rustig zou willen slapen.

Toch hoor je in deze fase mensen vooral praten over hoe mooi en leuk het is met de komst van de baby; je hoort maar weinigen over hoe vermoeiend en zwaar het is om de ouder van een kleine te zijn.

Als ik terugkijk naar de tijd net na het krijgen van mijn eigen kinderen, dan zeg ik altijd dat het de minst gelukkige tijd van mijn leven was. Natuurlijk was ik blij dat ik moeder mocht worden, dat ik twee gezonde en lieve kinderen op de wereld heb mogen zetten, maar jeetje wat was ik moe. Ik voelde ik me constant in dienst staan van het kind, was ik de hele dag druk en vroeg ik me af of ik ooit in mijn leven nog wel eens een hele nacht zou mogen slapen. Ook vroeg ik me weleens af: waarom wilde ik dit? Dit alles doet niets af aan de liefde die ik voelde en nog steeds voel voor mijn kinderen. Het is de realiteit waar helaas te weinig over gesproken wordt.

In mijn tijd waren er gelukkig geen social media, dus was de druk om me te vergelijken met anderen minder groot. In deze tijd lijkt het mij enorm lastig om moeder te worden. Facebook en Instagram staan vol met leuke, lieve foto’s van moeders met hun kinderen, iedereen blij, perfect en gelukkig. Moeders die in no time weer in de strakke spijkerbroek passen en er altijd even beeldig uit ziet.

Helaas lieve moeders, zo voelt het niet altijd om moeder te zijn. Het is hard werken, je bent chronisch moe door slaapgebrek, je lichaam is moe na 9 maanden zwangerschap, een bevalling, borstvoeding en overdag 10 ballen tegelijk in de lucht moeten houden.

En terwijl je je zo voelt, moet je liefdevol en geduldig met je kind omgaan, je partner, je familie, vrienden. Ook moet je die leuke baan hebben en ook nog een leuke collega zijn. Jeetje wat willen we veel en wat is de sociale druk hoog.

Inmiddels zijn mijn eigen kinderen volwassen en geheel zelfstandig. Kan ik terugkijken en me afvragen wat had ik anders kunnen doen? Ik denk niet dat ik achteraf zozeer iets heel anders had kunnen of willen doen. Wel had ik er meer over willen praten en delen met anderen wat het ouderschap met zich meebrengt. Dat het niet een grote roze wolk is maar hard werken, jezelf vaak wegcijferen, leuke dingen moeten missen en dat je gewoon niet alles meer kunt doen. Waarom? Omdat je mens bent en dat het ouderschap vermoeiend is. Het is lichamelijk en emotioneel vermoeiend en soms zelfs uitputtend.

Dus mocht het ouderschap je zwaar vallen, deel het met anderen want je bent echt niet alleen hierin. De meesten ervaren wat jij ervaart, maar durven er niet over te praten. Je zult zien dat als jij durft te zeggen wat jij voelt en denkt, dat je daarmee de ander toestemming geeft om ook over zijn of haar ware gevoelens te praten. Dan kom je tot de moeiste gesprekken. Gesprekken van begrip en verbinding. Wat we als mens het liefste willen, is om echt gezien en gehoord te worden. En als je hebt kunnen delen hoe je je echt voelt valt, dan er iets van je af en kun je weer genieten van je kinderen en het ouderschap.